Więc tak samo wieczna nie może być depresja, zadręczanie się. W pewnym punkcie człowiek przystanie i powie sobie zwykłe "Dość". Zwykłe, niezwykłe - ale działa. Nie można stracić swojego życia na marudzenie i myślenie o swoich wadach i o tym, co nam się jeszcze nie udało. Powinniśmy myśleć o czymś pozytywnym. O swoich zaletach.
A co, jeśli wady przeszkadzają nam tak bardzo, że nie możemy z nimi żyć? Żaden problem, możemy je w końcu wypracować.
Tylko nie popadajmy w skrajność. Nie niszczmy nutki egoizmu, tajemniczości. To czyni nas jedynymi w swoim rodzaju.
Nie piszę tego ze szczęściem w sercu. Przeciwnie, po moim policzku spływa kilka łez. Ale cóż... Zdarza się. To jest nauczka.
Nie warto wracać do przeszłości.
Dzisiaj tylko inspiracje, nie mam nawet siły na ubranie czegoś innego niż legginsy i koszulka.
There is no eternal things in the world. The eternal human memorycan be, but man himself. Do not save cards, clothes, CDs.
So I just can not be eternal depression, Fret. At some point theman himself harbors and say simply, "Enough." Ordinary, extraordinary - but it works. You can not lose his life for whining and thinking about his faults and what we have not yet succeeded. We should think of something positive. About their merits.
And what if defects disturb us so much that we can not live with them? No problem, we can finally work out.
Let's just not in the extreme. Do not destroy selfishness, of mystery. This makes us the only of its kind.
I am not writing this with happiness in my heart. On the contrary,after a few runs down my cheek tears. But what ... It happens. This is a lesson.
Not worth coming back to the past.
Today only the inspiration, I do not even power on something other than clothes leggings and t-shirt.
Jestem dzieckiem Skinsów. Wciąż. Ale czy to źle, czy to coś zmienia?
I'm a child of the Skins. Still. But is it wrong or something changed?
